Mauve Massage
***** for well being

Blogs

Henny on the rocks en de zachte ont-moeting(en) erna (2 juli 2022)

Hoe bereid ik mijzelf fysiek voor op extreme prikkels van buitenaf? Hoe blijf ik dan in focus in en bij mijzelf? Dit vroeg ik mij een aantal jaren geleden af. En ja ik had mijzelf al op eerdere momenten buiten de comfortzone geplaatst, o.a. door mijn Vision Quest in 2012 te doen. Vier dagen in het bos, alleen, zonder tent, zonder voedsel edoch wel met water en een zeiltje gespannen boven het hoofd om bij regen droog te blijven. Ik bleek op een dassenburcht te zitten. Als een sjamaan aan de rand van de stad, zo voelde ik het. Zo ervoer ik mijzelf. Het werd een waanzinnige ervaring waarbij aan het einde ook de DMT rijkelijk vloeide.

Oke dat was toen, maar nu? De iceman kwam de laatste jaren veel in beeld. Een klant mailde me spontaan over de Iceman - workshop die ze gekregen had. Bij Kim hier in Scheveningen is ze toen het ijsblokjesbad ingedoken. De meegezonden foto ondersteunde haar avontuur.

Knap, maar te koud voor mij dacht ik toen. Maar het ging toch knagen. Eenmaal het besluit genomen kon ik mij toch niet inschrijven vanwege een “boobytrap in the mind- virus” en de lockdown die opgelegd werd. De kou trok mijn deur dus voorbij.
Tot 2 weken geleden.
Mail van Kim. Laatste mogelijkheid in Scheveningen voor de zomer. Ik dacht ja en voor ik er erg in had boekte ik. Ships.
Koud nadouchen bleek al een dingetje. De buren hoorden mijn noot-vrije gezang en dachten er het hunne van. Doen ze vaker.

Maar zelfs koud nadouchen went, al is de stap om de warme kraan dicht te draaien iedere keer weer een stap. Een moedige stap.

DE dag begon vroeg. Beetje eng vond ik het wel. Dit ruimtepak, deze avatar van mij heeft zo haar kuren. Ik stemde me goed af. Deed de ademhalingsoefening en sprong op de fiets naar Scheveningen. Het werd een vruchtbare ochtend met mooie info en uitwisselingen. Mijn intentie uitsprekende voelde ik dat het me ging lukken. Dat ik het ook ECHT ging DOEN!
We deden een hele serie ademhalingsoefeningen. Bij de laatste voelde ik de energie van Gaia als een deken om me heen. Zo intens in verbinding kwamen de tranen. Diepe, diepe ontroering. Ik draaide me om op mijn matje om “haar” te kunnen omhelzen en er kwam een kreet. Pure emotie die rijkelijk naar buiten stroomde. Verbinding! Mijn lijf ontspande zich. De aanraking van Kim deed me ook voelen dat ik in de 3-D wereld gedragen werd in mijn keuze.
Het bad. Pjoe, het water met drijvend ijs er in. Een koude die ik nooit zal kunnen beschrijven. Mijn avatar had op de begeleiding vanuit mijn hart zo diep geademd maar was nu volledig dat ritme kwijt. Ging als een jekko te keer in superhoog tempo. Ik zat er” in” en keek er verbaasd naar. Deze ademhaling kwam mij totaal vreemd over. Kim zei me rustig, diep naar je buik ademhalen. Ja dat wist ik wel maar mijn lijf dacht hier anders over. De kou was alomvattend en mijn bloedvatenstelsel in de extremiteiten trok zich dicht om zo mijn organen te kunnen blijven verwarmen. Wat een samenwerking! Beetje jammer dat mijn brein zei dit te ervaren als een extreme pijn. Maar hoe mooi functioneert dit cyberbiologische lichaam toch! Ineens kwam ik, beter gezegd “mijn wezenrijke zelf” weer door. De ademhaling ging de buik weer in. Ik voelde de warmte van mijn organen ook om mijn organen. Heel bijzonder om dit te ervaren. Rust. Niet bewegen …! En dus zei Kim, leg je handen maar op je benen. Wow. De kou was zo intens dat mijn benen aanvoelden als …. ja als wat eigenlijk.
De 2 minuten waren voorbij. Ik zat echter net weer in een diepe, rustige ademhaling en besloot er nog wat tikken bij te pakken. Gewoon, omdat ik dit kon, omdat ik dit kan!
So I did. Eenmaal uit het bad dien je bewegingen te gaan maken om zo het bloed en dus de warmte weer de armen en benen in te geleiden. Ik voelde me top! Rustig. Voldaan. En zo toog ik naar het terras alwaar ik afgesproken had met vriendin Elise. Het bleek al later dan gedacht! We bestelden koffie met gebak want ik had echt wat te vieren vond ik. Genietend zaten we in de zon en vertelde ik haar mijn belevingen.

Er zit een BIJ op je, zei Elise ineens. Ik voelde al wat kriebelen ja. Ze stond op, zo ook de bij, die liep mijn haar in, om mijn hoofd heen, om vervolgens op de andere schouder mijn blikveld in te komen. Hoi! Ik had een groen vest aan maar ze liep richting hand. Hier bleef ze snuffelen, duwen en zoeken. Mijn eerste gedachte was dat ze verdwaald was want het terras had wel wat plantjes maar de bloemen waren toch al wat verwelkt. Ik zet haar anders zo wel in het groen van de duinen, zei ik. Bij het 2^e bakkie koffie besloot ik haar op een plant met bloemetjes te zetten. Nop. De dame liep weg van al dat groen zo verder omhoog mijn hand weer op. Toen kwam er een windvlaag en ineens bevond ze zich 4 meter verderop. Lachend liep ik terug naar ons tafeltje. Zo ook de BIJ. Hoppa, daar was ze weer. Gezellig. Elise pakte wat suiker en maakte suikerwater voor haar op het schoteltje. Daar wilde ze niet aan. Niet op het schoteltje. Dus ik doopte mijn vinger in het suikerwater en drupte wat op mijn vinger waar zij op zat. Now we are talking! Thuisbezorgd is wel zo lekker. Ze dronk er van. Na zeker een half uur waarbij ze nu en dan even wat opvloog, een klein rondje vloog en weer op mij kwam zitten, besloten we weg te gaan. Even op de tafel zodat ik mijn jasje aan kon trekken. Daarna weer op mijn hand. Echter, toen ik een aantal meters verderop het trappetje van het terras afliep, toen vloog ze terug het terras op.
HAAR terras!!!

Ik realiseerde mij de volgende ochtend in de tuin, toen ik weer iets zoemends op mijn huid op bezoek kreeg, dat wij op bezoek waren bij haar. Op haar terras hadden plaatsgenomen en dat ze dit met blijdschap met ons kwam delen. Zo zacht. Zo krachtig. Krachtig zacht.

En zo voel ik mij vandaag ook. Krachtig zacht!

Het ijsblokjesbad. Die keuze maken en het ook doen, was een super bekrachtiging naar mijzelf toe.
Het voelen van Gaia in dit diep proces was een totale verrijking.
Het contact met de prachtige bij in haar eigen gebied tijdens deze zomer voelde als een intens samenzijn.
Ieder vanuit eigen krachtige zachtheid, vanuit autonomie AANwezig in het NU!

-------

Mijn hart, mijn ruimteschip! (17 december 2021)

Binnenin heb ik geen referenties. Ik vind er geen wegmarkeringen met “u bevindt zich hier” zoals wandelend in een bos aangetroffen kan worden.

Dus toen ik M weer hoorde zeggen (en ja ook wel wist, mits eerlijk naar mijzelf kijkende) dat velen van ons “denken” in het hart te zitten maar dit zich vanuit hun hoofd voorstellen en er dus nog echt ver vanaf zitten, tja toen schrok ik toch wel even.

En toch ….
Er zijn moment van verstilling waar ik diep in mij door lagen heen ga en ineens in “haar” ben. In haar grotere zelf zal ik maar zeggen. Het hartsbewustzijn.

In een gouden gesprek dat zo prachtig mooi kan ontstaan als je met iemand contact hebt en het gesprek zich als vanzelf uitdiept omdat je elkaar daar alle ruimte voor geeft, voelde ik ineens de metafoor aan komen vliegen.

In Blegny was er nl een pauzemoment waarin een aantal mensen prachtige muziek op eigen wijze ten gehore brachten. Ik stond op het terras en keek de tuin in. Prachtig die bomen daar. Groots, de natuur zo intens voelbaar en kleurrijk aanwezig. Plots kwamen er klanken die mij de ruimte tussen de ruimte lieten voelen en het bos zich in mijn hart nestelde. Overrompeld door zoveel groots in mij raakte ik in diepe traanrijke ontroering. Ik kon er niet over uit dat het paste. Het hele bos paste in mij, in mijn hartsgebied wel te verstaan. En ik, ik was daar ook vol ledig AANwezig.

Aan het eind van de verkorte week Blegny heb ik het getracht samen te vatten maar weer kwamen die vochtige ontroeringen uit mijn ogen rollen. Woorden schoten te kort.

Tot in het gouden gesprek met die dierbare vriendin.

Luisterende naar de audio’s hoorde ik wel eens zeggen dat er contact geweest was en dat de ufo zo en zo groot was maar eenmaal binnenin geen ruimte en tijd beperkingen meer had. En ineens voelde ik dat dit ook met mijn eigen hartsgebied is.
Fysiek heeft het de afmeting van een prachtig kloppend hart maar eenmaal binnen is het ongekend groot. Net zoals die ufo.

Wezenrijk voel ik mij nu.
Mijn tijdscapsule binnenin mij voelende.
Vrij reizen…het is nooit weggeweest.
Mijn vliegbewijs kan en zal nooit verlopen.

Ik ben hier!

---------------------------------------------

Ruimte (27 november 2021)

Tegen alle opgelegde beperkingen in deze realiteit in, voel ik steeds meer ruimte. Ruimte in/om mijn hart wel te verstaan, daar waar mijn warme hartsbewustzijn haarzelf laat voelen. Krachtig in het NU! Maar ja ook regelmatig in het “net” of “straks” of onbewust bezig vanuit/in een routinematige handeling hoor.
Het 24 uur per dag “Bewust Zijn” loop ik wel warm voor, maar red ik echt nog niet. En dat is oke. Ook ik ben op weg.

Voelend “tussen de regels door” of “achter het getoonde plaatje” ervaar ik mijzelf in twee werelden. Het is nieuw. Het voelt nieuw. En toch weet ik dat het niet nieuw is maar altijd aanwezig. Nooit niet.

De gouden (vind ik zelf) 1,2,3 wallpaper observatie, pas ik regelmatig toe als ik een item zie dat geobserveerd mag worden en deel ik ook tijdens mijn BewustZijnsessies in en rondom het groen van Delft.

En ik breid hem regelmatig spontaan uit met mijn corridor, zo de vrije wereld in. Mijn hart als membraan, hoe mooi is dat.

Het gaat een beetje als volgt, maar is zeker niet zo statisch als onderstaande tekst:
Voel je lichaam. Centrum van het hoofd, daarna ook je hart. Deze route kennen we ondertussen allemaal.
De deur aan de achterkant van mijn hart zet ik helemaal open. Mmmmmm, heerlijk!
Ik stem mij af op mijn eigen bron en als mijn hartgebied warm geworden is zie ik bv de persoon van observatie ook in mij, in mijn hart.
Nu even een mooie uitdaging! Een zelfbekrachtiging, want dat is het. Stel dat ik zelf die persoon ben! Stel dat ik mijzelf ga observeren.
In mijn hart kijk ik vanuit mijn bron naar de bron van mijzelf tegenover me. Wow….
Zodra mijn hartsbewustzijnsveld warm genoeg is om een ei op te kunnen bakken, kijk ik in de wereld om mij heen naar mijzelf.
Zonder oordeel kijk ik waar ik sta, waar ik blijf staan. Waar ik omval. Waar ik toch weer concessies doe. Waar ik dingen doe die er toe doen of waar ik gewoon lui aan het lummelen ben, wat ook best wel eens fijn is. Waar ik creeer of waar ik alleen maar consumeer.
Daarna kijk ik naar dit alles in de wallpaper. De plek, de/mijn rol in het grotere plaatje. Welke systemen voed ik? Of misschien wel, waar creeer ik juist een opening?

En dan komt die…..zonder er mee bezig te zijn voel ik dan ineens van de plek aan de achterkant van mijn hart een corridor ontstaan door al die lagen heen en dwars door de wallpaper(s) gaan! Een prachtige, krachtige, grote verbinding naar de vrije wereld.
En wat ik heel fijn vind is om dan hardop te gaan benoemen wat ik zie, wat ik voel, wat ik ervaar. De ruimte die ik hierbij ervaar is giga.
Ik stroom! Want in die vrije wereld ben ik ook.
Nooit niet!

------------------------------------

Voel/ervaar de glitches (14 november 2021)

Onlangs hoorde ik dat deze realiteit (enkel bestaande op een USB stick in ons hoofd) door onze kosmische vrienden het dodenrijk genoemd wordt en dat wij, ieder voor zich (en al dan niet), bezig zijn om het leven in onszelf weer te doen ontvlammen.
Dit door in-zicht. Door je weer te gaan her-inneren wie je bent van oorspong en dit DAADwerkelijk weer te gaan leven! Echt te gaan leven. Dit vraagt eigen keuzes.

Persoonlijk herken ik in het bovenstaande wel iets ja. Zo eerlijk wil en MOET ik naar mijzelf zijn. Mijn overlevingsmechanisme doofde bijna mijn eigen vlam.
En waar begon mijn mini vlammetje weer te ontbranden? Mogelijk toen ik het foldertje oppakte en besloot een massagecursus te gaan volgen? #eigenkeuze. Was ik wellicht brandend van DAADkracht op het moment dat ik mijn vaste baan vrijwillig losliet om in 2008 mijn eigen praktijk op te starten? #eigenkeuze Of mogelijk in 2012 toen ik na het lezen van de 2 Voyagerboeken zo in paniek raakte dat ik mijzelf terug wilde/moest gaan vinden door met mijzelf de confrontatie aan te gaan tijdens een Vision Quest in noord Frankrijk. Vier dagen zonder eten en zonder tent alleen in het bos. Wel met water. #eigenkeuze.
In ieder geval waren de laatste jaren er eentje van eigen keuzes maken, vanuit het hart en terugkijkende kan ik zeggen dat ik vele wonderlijke, heftige, mooie, confronterende keuzes gemaakt heb om mijzelf weer te her-vinden. Mijn innerlijke vlam weer meer op te doen laaien. Ik omarmde en liet ook weer liefdevol los. Mijn eigen vlam werd en wordt hierdoor steeds krachtiger.

Ik hervond ook mijn stem. Letterlijk. Kwam er achter dat ik volume heb waar de leeuwin in mij, want in Juli jarig, alleen maar van dacht te mogen dromen.
Ik blijk een meer dan krachtige brul te hebben.

En ja mijn taalgebruik kan best wat puntig zijn. Is nog een flink restant overlevingsmechanisme maar daaronder ben ik op een krachtige manier boterzacht, dus voel en heb geen angst als ik een keer fysiek voor jou sta en wat puntig spreek.
Ik zal in datzelfde nu moment hartverwarmend ontroerd zijn jou te ont-moeten!

Gliches dus. Dat ze er zijn doet zich in mijn hologram zien in het contact met dieren in mijn tuin. Hele kleine diertjes in dit geval en ik wil je er een paar met je delen.
Waren ze toeval of vielen ze mij toe? Ik heb er geen oordeel over, mogelijk juist daarom vonden (en vinden) ze plaats.

Ik deel ze als teken van WAARachtigheid. Niet van hoop, maar van kracht. Ze hebben mijn fundament krachtiger gemaakt kan ik achteraf constateren. En ik realiseer me nu dat ze alleen plaats konden vinden doordat ik in mijn nulpunt zat.

Vlieg op de ruit in de keuken! Stap maar op mijn vinger zei ik, dan zet ik je in de tuin. Hetgeen hij deed. Rustig wachtend op mijn vinger vloog hij 3 minuten later weg.
Ieder voorjaar word ik heerlijk besprongen door hommels die, tijdens mijn zonnebadderen, vooral in mijn nek komen uitrusten. Een heerlijk kriebelend maar oh zo zacht samenzijn in hun frequentie.
Kauw ligt op fietsbad op zijn rug. Erboven in de lucht en in de bomen eromheen is nog veel tumult. Ik stop. Pak het diertje op. Nog warm. 1 pootje beweegt nog iets. Een stuipje. Oogje dik en koppie vervormd. Een half uur sta ik met hem in mijn handen. Daarop steek ik met fiets over naar de zijkant van de weg, richting struiken en sta nog een 15 minuten met hem in mijn handen. Ik voel beweging terugvloeien in het lijfje. Op het moment dat ik mijn handen open kijkt hij me aan en vliegt de struiken in.
Honingbij drijft in de waterbak voor de vogeltjes. Ogenschijnlijk levenloos. Met mijn vinger licht ik hem uit het water. 1 vleugeltje steekt wat uit, de rest is door en door nat. Mijn adem verwarmt hem. Ik kijk, ik neem waar. Geen gedachten. Plots beweegt er iets. Het wordt meer en meer en het diertje lijkt mijn vinger te gaan gebruiken voor evenwicht zodat al het water verwijderd kan gaan worden. Al zijn pootjes lijken nodig voor dit evenwicht. Het wordt letterlijk een SAMENwerking. De door mij aangeboden vinger pakt hij keer op keer om vanuit alle mogelijke posities het water van het kleine lijfje af te schrapen. Het bontjasje op zijn schouders blijkt het meeste werk, maar zodra ook dat droog is….vliegt hij weg.
Wesp, gevonden in een sort of washandje met stroeve haardjes (peeling) dat ik niet vaak gebruik. De haakjes van zijn pootjes hebben hem mogelijk vastgezet. Opgerold vind ik hem. Mijn linkerwijsvinger gaat naar hem toe. Iets in mij doet mij mijn duim naar hem toebrengen en ineens komt er een pootje naar die duim toe. Dan meerdere en hij gebruikt mijn duim om zich uit het washandje te trekken. Hierbij kromt en strekt hij zich als het ware uit waarbij zijn kontje met angel mijn duim prikt. Mijn reflex doet hem in de douche vallen. Mijn andere hand is er snel bij en ik zeg hem “ga maar op mijn vinger zitten dan zet ik je in de tuin, maar niet weer prikken”. Hij pakt mijn vinger en wacht rustig tot ik naar beneden gelopen ben, de tuindeur van het slot, de voorhang opengeritst heb….toch een flink aantal minuten en heel veel bewegingen, maar hij zit rustig te wachten en eenmaal in de vrije tuin neemt hij met een mooie vliegbeweging weer bezit van eigen vrijheid.
En anno 2022 kan ik deze lijst echt veel langer maken met mooie ontmoetingen met mijn gevleugelde vriendjes......

-------------------

….de zij-wieltjes er af…. (30 augustus 2021)

Volgen
nee, ik volg niet meer
Ooit, ja, toen consumeerde ik volop
alle info gebracht via online, boek of fysiek via spraak
ik absorbeerde alles
zelf bleef ik passief
nu
nee, nu sta ik op eigen benen
zelf
zelf doen
zelf mijzelf neerzetten in het veld
niet hangend op en wijzend naar anderen voor (schijn)balans
nee zelf
op eigen benen
hoogste tijd
de zij-wieltjes er af
de boodschap
al zo lang gebracht
begrepen
nu zelf
zonder zij-wieltjes
met vallen en opstaan
op en in eigen kracht
die boodschap
begrepen
omarmd
door mij
in mij!
nee, ik volg niet
ik loop samen
zij aan zij.
en jij?

#let us work together for unity and love!

-----

De Boom (2017)

Zwaar liep ik door het bos,
op zoek naar mijzelf,
verdrietig om wat ik kwijt voelde te zijn.
En ineens stond hij daar,
gehavend maar Groots!
Met een bast vol littekens van verwering en ontbering.
Nieuwsgierig ging ik voor hem staan.
Mijn dichtgemetselde hart opende zich zachtjes....
Wow, wat een cadeau!
Ik voelde en voelde en genoot van dat wat ik weer voelen kon.
Toen ik verder wilde lopen riep hij me terug,
het was nog niet klaar.
Vol verwondering keek mijn open hart naar hem.
Op een ander niveau, dat wel.
Langzaam kwam ik zelf weer tervoorschijn.
De 100 kilo werd letterlijk opgetild.
Ik kon ineens weer ademen zo vrij!
Mensen en honden passeerden.
Zij zagen mij,
in verwondering voor die oude boom,
als in een droom,
in verbinding met wat wij zijn!
Tranen.
Tranen van diepe ontroering liepen over mijn wangen.
"Ga nu maar"... zijn stem klonk zachtjes in mijn hart.
Dank, dank, dank lieve boom.
En mijn hart huppelde weg, met mij erbij.
Magisch!